Μαΐου ο οίστρος…

Πετώ την σκούφια μου για τούτον τον καυγά των ιδεών, οι μέρες

να ζουν εξελίσσοντας 

πράο ημερινό φεγγάρι.

Μια σχόλη αλήθεια που η γειτονιά στολίστηκε νυφούλες παπαρούνες και στον αφαλό της γης 

η πεμπτουσία των φυτών πολλάκις έλαμψε.

Θαμπώσανε τα μάτια μου: τυφλός που ανέβλεψε, κοιτάζω.

Και του Μάιου η ομορφιά άφησε πίσω τα προβλήματά μου και με βύθισε

σε έναν οίστρο πιο βαθύ από αυτόν που έχει το νεράκι κελαρύζοντας

στο φλύαρο ρυάκι που δυναμομέτρησε

αψάδα του στην κοίτη κατά τον νότια που ποίημα έγινε θαυμάζω.