Ίδε ο άνθρωπος…

Όταν ξυπνήσανε για τα καλά οι βαφτισμένες στην συστολή πόλεις

Ο άνθρωπος που ήταν η μοναχική παρένθεση της οικουμένης

Ταράχτηκε·

                   βγήκε απ’ το καβούκι του: γυμνός από ψυχολογία νίκης· και

Κάθισε στην μαντρούλα του μικρού του κήπου

Αποκαρδιωμένος:

                             ένα λυπημένο σαρκίο

                                                                που ο καιρός το πονά.

Ο θεός που τον έσκεπε, τρανός κι αδιάφορος.

Εκείνος με τον νου του θλίψεις υπέρογκες σκηνοθετούσε.

Ακούστηκε το κοτσυφάκι και ακούστηκε ο τάδε σπίνος που μια συμφωνία έγραφε

Ανάμεσα της μουσικής και των λουλουδιών.

Κι ο άνθρωπος που βόλεψε την ηθική του κάτω από ενός λίθου το ανάλλαχτο

Κατάλαβε αρκετό που είναι ν’ αγαπάς και τίποτα στον κόσμο μην σε νοιάζει..