...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

7 Απριλίου 2010

Επιχωσμένα σκαλοπάτια ενός ναού που κάποτε θα ήταν της Αρτέμιδος..

Επιχωσμένα σκαλοπάτια ενός ναού που κάποτε θα ήταν της Αρτέμιδος..

Ένα ελάφι τρίβεται επάνω στον πεσμένο κίονα- ένα ιδεατό ελάφι,

Το φως τρυπάει τη ύλη όλης της πέτρας
και την μετασχηματίζει σε ένα άρρητο θρησκευτικό μυστικό.

Την άνοιξη εκεί θα φύτρωσαν χιλιάδες παπαρούνες-

Κόκκινες, σαν το αίμα τελικά πάνω στην πλάκα να εχύθη'

και να επιτέλεσε τον δύσκολο σκοπό του ο βωμός….
Αναρτήθηκε από ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ στις 7.4.10
Ετικέτες

4 σχόλια:

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ είπε...

Δεν έχω αρχίσει ακόμη την ρουτίνα της δουλειάς μου. Κάτω ψήνουνε μπισκότα και μυρίζει κανέλα και βανίλια και πέφτω στην σημερινή σου ανάρτηση.
Βλέπω που λες κάποιον να σταματάει στα ερείπια αρχαίου ναού. Τι κάνει λοιπόν αυτός ο κάποιος;
Μυρίζεται πως κάποιο μυστικό είναι κρυμμένο εκεί κάτω από την αρχαία πέτρα.
Έρχεται στο νου του η άνοιξη που γεμίζει ο τόπος παπαρούνες κατακόκκινες σαν το αίμα και φίλος μας έχει πλέον ότι χρειάζεται ο βωμός για τη θυσία: Κάθεται λοιπόν και γράφει.
Και ο ιερός καπνός αυτής της πράξης φτάνει παντού σε όλους μας.
Θαυμάσιο ΣΤΡΑΤΗ!!

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ

7/4/10 09:28
Χάρις είπε...

Σκύβω στου βωμού το πλάι
-θυμάμαι μνήμη αρχαία-
εδώ το μαχαίρι
κι εδώ το αίμα
-χιλιάδες χρόνια μετά-
ξερνάει ο χρόνος την πληγή
μα σε σεντούκι αόρατο
φυλάττει
και τον πόνο
και του θύτη την ταυτότητα...

Φιλί

Υ.Γ. Σκέψου το μαύρο ως μη-χρώμα που λένε όσοι με τα χρώματα παρέες κάμουν και θα δεις γιατί εκεί τις ανάσες μου γυρνάω. Κι αν με διαβάζεις, κατά τα αρχαιοελληνικά πρότυπα, το ποτήρι σου γεμίζω με άκρατο και σου τραγουδώ έναν ύμνο, στης Ουράνιας Αφροδίτης την υπέρτατη χάρη...

7/4/10 10:26
ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...

Περνούσα χρόνια από κει πηγαίνοντας για την Χαλκίδα και ποτέ δεν είχα κατεβεί να δω τι υπάρχει..
Ώσπου μια μέρα είχα λίγο χρόνο και αποφάσισα να το κάνω.
Όταν έφτασα νομίζω η καρδιά μου χτυπούσε παράξενα. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ανάμεσα σ αυτές τις κολώνες του ναού θα είχε σταθεί ο Αγαμέμνονας και όλοι οι έλληνες βασιλιάδες για να ζητήσουν τον ούριο άνεμο της θεάς να ταξιδέψουν προς την Τροία.
Πόσο ταξίδι ξαφνικό έκανε τότε το μυαλό μου!
Και το τοπίο ήταν έτσι όπως το λέω.
Χαίρομαι πολύ που σε συγκίνησε. Χαίρομαι που μοιραζόμαστε τις ίδιες ευαισθησίες.
Νομίζω βρήκα έναν φιλικά προσκείμενο αναγνώστη..
Την καλησπέρα μου Χριστόφορε!

7/4/10 13:41
ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...

ΧΑΡΙΣ

Αυτό που είναι μαύρο, περιέχει όλα τα λευκά συμπυκνωμένα..
Τόσο που να μην αντέχει κιόλας.
Να θέλει να εκραγεί και να ξεχυθούν όλα τα χρώματά του.
Ώσπου να γίνει πάλι ένα μοναχικό απόκτημα της όρασης!
Που υπόσχεται εσωστρέφεια και ποίηση..
Την καλησπέρα μου!

7/4/10 13:46

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου