Τσαλακωμένα δέντρα, μες το πρωινό φως,

Τσαλακωμένα δέντρα, μες το πρωινό φως,
κοντά στην κοίτη του μεγάλου ποταμού-
κι ένα πουλί
κρυψίνοο
με στήθος ροζαλί,
που χυμάει κάποτε
όπως σαΐτα
μες τα χωράφια.

Ψιχαλίζει ωραία-
και στην ψυχή μου κάποτε-
λάμπει το φως..
Οχτώ η ώρα το πρωί.

Καλάμια που φυτρώνουνε όπως σε βούρκο.
Σκέλεθρα κορμιά
δέντρων που ξυρίζουν το γερασμένο μάγουλο του αέρα:
εκεί που ένα αρχαίο θέατρο που στήνει
πάντα η ζωή, ξαναγεμίζει ηθοποιούς
στους ίδιους πάντα ρόλους-

και λυγίζοντας η μέρα,
σαν ένα καλάμι που άγγιξε μία στιγμή τον ουρανό
τα κελαηδίσματα των πουλιών είναι φερέγγυος λόγος
που αποσαφηνίζει όμορφη που είναι η μελωδία της ζωής!