...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

6 Απριλίου 2010

Τσαλακωμένα δέντρα, μες το πρωινό φως,

Τσαλακωμένα δέντρα, μες το πρωινό φως,
κοντά στην κοίτη του μεγάλου ποταμού-
κι ένα πουλί
κρυψίνοο
με στήθος ροζαλί,
που χυμάει κάποτε
όπως σαΐτα
μες τα χωράφια.

Ψιχαλίζει ωραία-
και στην ψυχή μου κάποτε-
λάμπει το φως..
Οχτώ η ώρα το πρωί.

Καλάμια που φυτρώνουνε όπως σε βούρκο.
Σκέλεθρα κορμιά
δέντρων που ξυρίζουν το γερασμένο μάγουλο του αέρα:
εκεί που ένα αρχαίο θέατρο που στήνει
πάντα η ζωή, ξαναγεμίζει ηθοποιούς
στους ίδιους πάντα ρόλους-

και λυγίζοντας η μέρα,
σαν ένα καλάμι που άγγιξε μία στιγμή τον ουρανό
τα κελαηδίσματα των πουλιών είναι φερέγγυος λόγος
που αποσαφηνίζει όμορφη που είναι η μελωδία της ζωής!

4 σχόλια:

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ είπε...

ΣΤΡΑΤΗ
Τι υπεροχη αρχη:"Τσαλακωμένα δέντρα, μες το πρωινό φως...."
Φίλε μου μιλάς για ην όρρφη ψιχάλα στη ψυχή αυτή που σταλάζει δροσιά και μυρωδιές από υγρές σταλαγμένες σκέψεις. Και ναι η μελωδία της φύσης είναι όμορφη αρκεί να μπορείς να συ λάβεις την συχνότητα με την οποιά εκπέμπεται.
Θαυμάσιο

Δέσποινα Γιαννάκου είπε...

Ομορφη πάντα η μελωδία της ζωής κι ας ξαναγεμίζει ηθοποιούς στους ίδιους ρόλους πάντα ..κάθε τι είναι μοναδικό κι αφήνει το δικό του αποτύπωμα...
το σημαντικό είναι ο στίχος σου '' λάμπει το φως '' όλα τα άλλα έχουν την σειρά τους !!
Υπέροχο !! με μοναδικό χρώμα !!
Χρόνια πολλά Στρατή !!

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...

Την καλημέρα μου ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΕ!

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...

Δέσποινα επιστροφή στα τετριμμένα..
με ψυχή που σφύζει από ποίηση όμως..
Την καλημέρα μου!

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου