ΑΛΥΤΑΡΧΗΣ

ΑΛΥΤΑΡΧΗΣ

Έχεις ακούσει άραγε ποτέ
Μία ευχή που θάλλει όπως ανεμώνα
Σε χειμωνιάτικο όνειρο
Σε ασήμαντη στιγμή που καταγράφεται
Μέσα σε στίχους, βράδυ
Γύρω η ερημιά
Και μία η μαύρη θάλασσα
Που ανοίγεται όπως ο αδιέξοδος ορίζοντας
Γεμάτη δόντια πόνου.

Εσύ ακουμπάς αλλού τα μεσημέρια σου
Στο στήθος μιας ελιάς στο πόδι μιας παρθένας
Έχεις ένα ναυαγισμένο όνειρο
Που ταξιδεύει θλίψεις πρόσφυγες για το φεγγάρι.

Με εξουσία καημού, προσευχητάρια της ψυχής σου καίγονται
Πίσω από την σημασία μιας παλιάς αυλής
Που ανεμίζουν απλωμένες οι μπουγάδες των ονείρων.

Εκεί τι πάει να πει καιρού το κύλισμα
Πρώτη φορά ακούς
Και σου χρησμοδοτούνε τα γεράνια.

Το αίνιγμα της νύχτας όμως κάποτε που λύνεται
Σου στέλνει στίχους σαν χρυσές οπώρες
Κι αναμερίζει όλες τις κουρτίνες σου.

Συλλογισμένος κάθεσαι στον κρύο θρόνο οδύνης
Κοιτώντας πέρα, στα θαλασσινά χαράματα, που έρχονται
Ήρεμες σκέψεις μ’ ένα ημερινό φεγγάρι.


28.7.2007