Ένα στρογγυλό μένος φεγγαριού που
γεμίζει τσακίζοντας
Του βραδιού τις τσακμακόπετρες,
μια γλάστρα
Στο μπαλκόνι μου εφευρίσκοντας απ’
την αρχή το αλφαβητάρι,
Νεύματα των άστρων, μακρινά,
επιγραμματικές εξάψεις
Επάνω στα δέντρα που νύσταξαν,
λιγωμένα κυπαρίσσια
που ανασαίνουν τον θάνατο πριν
ακόμα φανεί, μυστικές
Τυμβωρυχίες να συληθεί με κάθε
τρόπο το Νόημα-
Κι εσύ που ανήκεις σε άλλη
διάρκεια κι εγώ που σε θαυμάζω, εγώ
Μιλημένος αλλιώς και όλα ιερά να
τα έχω
Κουβέντες που κάναμε πριν γίνει η
μοναξιά σπίτι οικείο
Ως εμεγαλύνθη’ αλήθεια η Χάρη σου,
μελαχρινή με τα κατακόκκινα χείλια
Και έγινε η έμπνευση μου λόγχη που
κεντάει το πλευρό
Να δουν αν πέθανα για σένα στ’
αλήθεια…
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Στρατή μου,
που μου θύμησες το ρήμα "συλώ" !!!!
Για σένα
...τώρα άρχισαν να σκορπούν οι κόκκινες, παραβγαίνοντας με τις λευκές, αζαλέες
τα μαγιάτικα φωνήεντά τους...
Γλυκανασαίνουν με τη δική μου αγάπη στον ήλιο που τις επισκέπτεται
διαπερνώντας
μέσα από το πνιγμένο στο βουτυρένιο πράσινο πλάτανο,
καλωσορίζοντας τους κοκκινολαίμηδες που ερωτεύονται αδιάφοροι για την επερχόμενη βροχοθύελλα της νύχτας.
Η μισο-φαγωμένη σελήνη, δανείζεται φως επίχρυσο και αργοδιαβαίνει με πρωτοπόρο τον δικό της εραστή σε παράλληλη τροχιά ευφορίας.
Στιγμές που επαναλαμβάνονται, σίγουρα, κάθε μήνα, μα όλα ήταν ένα ανάμοικτο ποτήρι παρθένο κρασί και μνήμη...
Ίσως οι ευχές για τη "Μάνα" ζαλίστηκαν με το γαλάζιο
του ουρανού που ειρωνεύεται τους μετεωρολόγους.
Μάνα Πατρίδα, δεν ξέρω πλέον ποιος είναι ο προδότης και ποιος ο προδομένος...
Ακόμη η ανάμνηση συμμαχεί με τους παλμούς της καρδιάς
να μηδενίζει την ορμή του Τοξότη.
========
Πάντα με την αγάπη,
Υιώτα
"αστοριανή"
ΝΥ
Να λοιπόν, σήμερα, μια διάθεση για λίγη φλυαρία..
Και τι ωραίος λόγος αλήθεια!
Μπράβο Υιώτα!
Θαυμάζω!
Τα φιλιά μου από την Ελλάδα!
Δημοσίευση σχολίου