Της Κυριακής…

Ίσως πιο ξαφνικά απ’ ότι μπορεί και να ειπωθεί

Στην πόλη ο ήλιος χλιμίντρισε

σαν άλογο αφηνιασμένο- και μετά

Στους δρόμους μελίσσι χύθηκαν τα αυτοκίνητα-στο πάρκο

Οι παρέες αντιλαλούσαν φωνές γέλια περιπέτειες της κουβέντας

Και των παιδιών τα χάχανα, μεσημεριάτικά και λαγαρός ο αέρας.

Στις τσέπες των δέντρων τα πουλιά διαμήνυαν Μάιο

Και η φύση γελούσε.

Στον ρυθμό της μέρας χορεύουν αέναα οι τουλίπες

της φαντασίας

Περιστέρια φτερακίζουν γύρω από την λίμνη λυπημένες μπαλάντες

Θροΐζουν λαστιχένιες οι ψηλές καλαμιές.

Από το σύμπαν του ουρανού μόνο εσύ λάμπεις

Αιθέρια, οπτασία που γι αυτόν που ξέρει, φαίνεσαι αλλιώς

Και μια ηχώ από νύστα κάνει την χλόη παράδοξη

Χοϊκή βούληση ενός τάπητα που τον φλογίζουν ακλόνητες παπαρούνες…