Το πλάσμα που είσαι πολύ τ’ αγαπάω!

Το βουρκωμένο απόγευμα, γιατί είσαι θλιμμένη,
κλέβει σενάριο από την νύχτα και γίνεται

μια θάλασσα στιχομυθία που συμπλέουν μέσα του οι πλέον
λυρικές φωνές του γλάρου και της λεμονιάς.

Το πλάσμα που είσαι πολύ τ’ αγαπάω!

Ματώνουν οι τουλίπες του ύπνου και το πορφυρό τους χάδι πάνω
στων νεφών τα κάστρα είναι σαν πληγή.

Αρχαιότροπα δέντρα κρατούν μακριά μας τον άνεμο.

Το Σάββατο ξενίζει λίγο τον ευλαβικό επισκέπτη του ποιήματος που προσπαθώ.

Αυτό που έχω κατακτήσει, μ’ αφανίζει.

Μένω εκεί που η αγάπη σου δεν έχει αντίκρισμα και οι σιωπές που ανακαλύπτω
είναι εθελούσια φυλακή που εντός της ανακάλυψα τον πιο πραγματικό εαυτό μου..