Να εγκλωβίζεσαι σε κείνα που δεν είπες..

Να ξεφυλλίζεις τα τετράδια και το σίγουρο  να μην είναι ούτε εκεί ούτε εδώ.

Να εγκλωβίζεσαι σε κείνα που δεν είπες..

Με μια αίσθηση ηθικής εκλιπούσης –σαν

Να είναι εχέγγυο το ποίημα

Για καθετί δυσπρόσιτο και μακρινό.

Μπροστά σ’ έναν καθρέφτη και να συνεχίζεται η τελετή

Ο νεκρός ακίνητος κάπως σαν να χαμογελάει-

Να είναι ο χρόνος το μόνιμο και επισφαλές βασανιστήριο

Όλα να άγονται και να φέρονται ως την οικτρή επιφάνεια

Της θλίψης.

Ξέρει, ο πλέον συγχωρεμένος, όλα ταξινομούνται γύρω από τις πιο απίθανες περιπέτειες του όντος-

Κι όμως: κι η φυλακή υφίσταται και το λιοντάρι στην αρένα θα σε φάει

Κάτω από κάτι σκοτεινό οργανώνεται η κραυγή,

Από τι να πιαστείς και σωτηρία να έχεις; Καμιά θρησκεία δεν θα εγγυηθεί για σένα τώρα που το μήλο γεύτηκες και τον παράδεισο

τον περιφρόνησες και ήρθε προς τις ηδονές η αφεντιά σου..