Εσύ...

Το σκλαβωμένο μεσημέρι χτυπά τα τύμπανα του και ο ήχος φτάνει ως τον νεφελώδη ουρανό.

Ο άνεμος κουτσομπολεύει τα πάντα.

Τα δέντρα τραγουδούν την κλασική αρχαιότητα των φύλλων τους.

Η γη αιμόφυρτη και δυνητική ζει για την αιωνιότητα των χαμένων ελπίδων.

Τολμηρές απόψεις έχει το κάθε πουλί που διεκδικεί μια χώρα δικαίου.

Εσύ που πιάνεσαι από το καγκελάκι του ορίζοντα, είσαι το θηλυκό που υπερβαίνει του ονόματος την σημασία.

Από την σταθερότητα των ζυγισμένων μηρών σου ο Άτλας του πνεύματος με συνεπαίρνει και οι λέξεις μου νανουρίζουν το που μικραίνει μπροστά σου απύθμενο χάος.