Εωθινό..

Την ώρα που τα βέλη βρίσκουν τον στόχο τους και οι φωτιές ανάβουν σαν οι πραγματοποιημένες αγωνίες του ενάρετου,

το σπίτι βουλιάζει σιγά σιγά μες την λίμνη, τα ωδικά πουλιά του

αφήνουν μια τελευταία νότα να κανοναρχεί λίγο επάνω απ’ το νερό

και η διδασκαλία των λουλουδιών πάλι ατέρμονα βάλει

εναντίον της κακεντρέχειας και των ανέμων.

Το φεγγάρι βάφεται με χρυσοκίτρινη όψη και σαλτάρει πίσω από τις μάντρες που έμειναν λευκές-

στον άνω δρόμο με τα κυπαρίσσια..

Του ρολογιού οι υπενθυμίσεις ασήμαντες και ληγμένες απ’ όλα, για όλα.

Μόνο μια κουκουβάγια την αυγή παρατηρεί την μεγαλοθυμία του Θεού και, που δεν πίστεψε νωρίτερα, στενοχωριέται..