Η ύλη με αποξενώνει.

Λικνίζονται δέντρα, οι μασέλες του ανέμου
ακούγονται που τρίζουν

απειλώντας
τα τρυφερά κλαδιά,
συννέφιασε,
κάπου θα βρέχει,

η λαφυραγωγία της γης
συνεχίζεται,
ατσάλι αστράφτει το σπαθί,

μυώνες της απόφασης γυμνάζονται
από τον δισταγμό,

το πουλί κουρνιάζει στην φωλιά του,
η χλόη σηκώνεται να δει μπόι ατόφιο,

του νερού ο ήχος
αλλάζει πόλους
και επιτυγχάνει μια αισιοδοξία ξαφνική,

αυτά που κοιτώ συνέχεια μεταμορφώνονται

απόμερα και παράξενα, σαν

να ζουν με μια ικμάδα παρακμιακή,

απολωλότα σύννεφα
νοστιμεύονται το χώμα
που τεντώνεται
σαν

δέρμα τυμπάνου, έτοιμο να παράγει

τον ήχο τον απότομο μιας αστραπής

που βάλει εναντίον μιας βουλιαγμένης ιδέας.

Η νοσταλγία αποτεφρώνεται,
σε όλα
αναλογεί μια λέξη

δορίκτητη,
μια λέξη που αποδίδει
σημασίες βαριές

στον χαρακτήρα
τον αντιδραστικό των πραγμάτων.

Η ύλη με αποξενώνει.
Ζω με ελάχιστα. Πάντως
έχω θησαυρίσει χίμαιρες και αρχαία συμπεράσματα που ανήκουν

σε μένα
σε όλους.