...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

14 Δεκεμβρίου 2013

οι πεποιθήσεις μου αυτοκτονούν και χαίρονται



Να σπουν των φωνηέντων οι ανάσες πάνω στο χνοτισμένο το τζάμι
της έμπνευσης-
Να κυριεύονται σαν από ιερή μανία
όλα-
Ένα σάλιο του αέρα να νοτίζει τα φυτά- απόγευμα
Το Σαββάτο οκνηρό και φιλέρημο αποτραβιέται
στην σπηλιά του Χρόνου-
Πλέκονται φώτων δέσμες πάνω στο κρύο κεφάλι της νύχτας
Που έρχεται-
Σιγά σιγά
Σαν ένας καμπούρης νεωκόρος που ανοίγει
τον ναό της μοναξιάς και ύστερα πεθαίνει-
Στον ίλιγγο μιας αστραπής   εκεί που ο καιρός χαλάει
Και οι πεποιθήσεις μου αυτοκτονούν και χαίρονται-
Νιαουρίζουν οι γάτες περιμένοντας τα ψαροκόκαλα της ελεημοσύνης που μια γερόντισσα τις φιλεύει-
Γρατζουνίσματα πάνω στον πάσαλο του ουρανού-
Ένα ερωτευμένο ζευγαράκι φιλιέται κάτω από του ζαλισμένου πεύκου την κυκλοθυμία-
Η ανάσταση των πάντων είναι πιο κοντά και όμως
πιο ακόμα ιδεατή.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου