οι πεποιθήσεις μου αυτοκτονούν και χαίρονται

Να σπουν των φωνηέντων οι ανάσες πάνω στο χνοτισμένο το τζάμι

της έμπνευσης-

Να κυριεύονται σαν από ιερή μανία

όλα-

Ένα σάλιο του αέρα να νοτίζει τα φυτά- απόγευμα

Το Σαββάτο οκνηρό και φιλέρημο αποτραβιέται

στην σπηλιά του Χρόνου-

Πλέκονται φώτων δέσμες πάνω στο κρύο κεφάλι της νύχτας

Που έρχεται-

Σιγά σιγά

Σαν ένας καμπούρης νεωκόρος που ανοίγει

τον ναό της μοναξιάς και ύστερα πεθαίνει-

Στον ίλιγγο μιας αστραπής   εκεί που ο καιρός χαλάει

Και οι πεποιθήσεις μου αυτοκτονούν και χαίρονται-

Νιαουρίζουν οι γάτες περιμένοντας τα ψαροκόκαλα της ελεημοσύνης που μια γερόντισσα τις φιλεύει-

Γρατζουνίσματα πάνω στον πάσαλο του ουρανού-

Ένα ερωτευμένο ζευγαράκι φιλιέται κάτω από του ζαλισμένου πεύκου την κυκλοθυμία-

Η ανάσταση των πάντων είναι πιο κοντά και όμως

πιο ακόμα ιδεατή.