ΥΠΝΟΣ

                                                  

Ακούω αυτό το βράδυ από μακριά:   κυμαινόμενη νύχτα

φεγγάρι μ’ έναν σάλαγο από τα όνειρα της τριξαλίδας.

μία σοφία ύπνου μέσα στα μεσάνυχτα·    

η σίγουρη κληματαριά,                              

κάτω της

                ένα κλειστό κρεβάτι:  

βάρκα του ονειροπαρμού μου:

Βλέπω μία την ψυχή μου..

περπατεί μες τα άδεια δωμάτια

του αιώνα-

βρίζοντας τόσο μυαλό μπαγιάτικο

μες τα κρανία των ανθρώπων.

Γύρευα την δικαιοσύνη-πόλεμος

γύρευα την αγάπη- η κακία!

Ο εαυτός μου ένας  θε μου!

πως να τα βγάλει πέρα με ένα μηδέν

που τείνει στ’ άπειρο;

Δέχεται τόσους αριθμούς να ζευγαρώσει που στο τέλος

βγαίνει μπαστάρδικο αποτέλεσμα από μνήμες που απώλεσαν

την πιο δική μου ευτυχία.

 Όταν οι ώρες μου θελήσανε αρίθμηση…

                                                                          Αυλίδα 10/8/82