κράτος των στοχασμών

Έφυγαν τα ζωηρά χρώματα, η καρδιά μου

αγαπά την ζεστασιά του ήλιου

Και αποδίδει τα εύσημα στον απαλό αέρα

Που παίζει με θυσάνους απ’ τις φιστικιές.

Τότε αρχίζει μία σιγανή ψιχάλα και οι δρόμοι λουστράρονται

Σαν παπούτσια διατηρημένα καλά

Που φορούν τα πόδια της πόλης.

Από τις σελίδες που έχω μπροστά μου

Ξεπηδά μια παραμυθένια νεράιδα

και με πάει αλλού

Όπου το κράτος των στοχασμών ίδιο δεν είναι.

Έχει λυμένα τα μαλλιά της, τα μάγουλά της

Έκλεψαν από το φεγγάρι το φως και τώρα που γελάει η μέρα

Φαίνονται σαν αγριολούλουδα που πάνω τους η ομορφιά διαρκεί.

Μεσημεριάζει. Γέρνω να κοιμηθώ. Η ψυχή μου

Ζητά ανάταση και γαλήνη.