Κλέβω από τα ορυχεία της νύχτας

Κλέβω από τα ορυχεία της νύχτας και γράφω

λεξούλες φθαρμένες, σαν παλιές βαρκαρόλες που μυρίζουνε
ναυάγιο και θάνατο.

Στο ύφος του ουρανού, η καρδιά μου συντονίζεται και κρατεί
την λιγοστή χαρά της

σφιχτά μες τις σελίδες που μουντζούρωσα. Αναχωρώ

από όλη την θλίψη και σ’ αναζητώ
εκεί που δεν ζεις πια και δεν έχεις πεθάνει.

Έτσι γράφονται τα ποιήματα: αποσκιρτώντας

από την μοναξιά και τονίζοντας

μια απουσία παρουσία που σημάδεψε

όλους εκείνους που για μια φιλία προσπαθούνε..