τι σκοτεινό που είναι τελικά το ρήμα της επιβίωσης

Της μάχης, που δεν ορίζω την έκβαση, η νίκη, ω!

Το πριν απ’ το πριν

και αυτό που ενώ το έχασα
και πάλι κερδισμένο το’ χω…

Ακμαίας της ψυχολογίας – δεν λύγισα

γιατί με γέννησε η Aστραπή – Α λεχθέν

για να μην πάψει η τρικυμία,

της καρδιάς μου

μπάλσαμο, α δώρο

του Θεού για μένα

Αγαπώ να δίνω αχτίδες και του φωτός

που ανακάλυψα να σκορπώ

τις εκφάνσεις

τι σκοτεινό που είναι τελικά το ρήμα

της επιβίωσης, τι δύσκολο

να υπάρχεις!

Κι ενώ εγώ με τα στιχάκια καταπιάνομαι και αγωνίες έχω

των λέξεων να δρέπω τον ανθό, το μακρινό αστέρι σου
για μιαν αγάπη που σου έχω απρόσμενα με προσεγγίζει
και με αναστατώνει..