Μια λέξη με προοπτική αισιοδοξίας που βρήκα

Σε τι λογαριασμούς υπάγονται οι πράξεις και οι χαρακτήρες μας

ολοένα δυσκολεύουν;
Στους καιρούς οι ατολμίες έχουν προβάδισμα και είναι

φοβισμένος για όλα ο άνθρωπος.

Εύθραυστος και μελαγχολικός κρατά την σύγχυση ψηλά.

Συμβαίνει να ανοίγει η πόρτα και να εισβάλλει το κάτι που κάνει εντός μας κατάληψη.

Γραμμένο πολλαπλώ τω τρόπω ακόμη και στις αφερέγγυες εφημερίδες.

Διαρκούν οι άξεστοι και επιβάλλονται μες τον καιρό

που τους μεγεθύνει και πολύ τους προβάλει.

Θρυμματίζονται οι ιδέες και οι ακέραιοι πληρώνουνε το τίμημα-

Ζεις απ’ αόριστον κι απείθαρχα μες το κενό-

Όπως να πρωταγωνιστείς σε άκαιρο βουβό
κινηματογράφο.

Τόσο εύκολα ξεπηδούν απ’ το κεφάλι μου οι αντιρρήσεις που
δεν είπα τίποτα που να μπορεί να μείνει
στην μυθολογία μιας ζωής.

Μια λέξη με προοπτική αισιοδοξίας που βρήκα είναι
το αναλλοίωτο δαχτυλικό μου αποτύπωμα και,

αν η ποίηση το θέλει,
είμαι ένας αμνός που, όταν βελάζει, η αθωότητα
έχει έναν λόγο ύπαρξης
σπουδαίο

μέσα στις καρδιές των αύριο παιδιών..

Τότε σε αγαπώ χαρά μου, τότε που

σε αγγίζω σαν μια κορυφαία οπτασία που του πέπλου της
το εξαγνιστικό λευκό

κάνει τα μάτια μου
ξανά να κλαίνε..