Κι αν γράφω είναι που παρηγοριές ζητάω

Ας κρυφτώ μες την παλάμη της νύχτας

Την κοίλη, η ζωή
μου χάρισε
κι αυτήν την αναπνοή

Και ο θάνατος
είναι ένας μακρινός εφιάλτης

Που γράφεται ψηφιακά επάνω στα ντουβάρια.

Βήχουν οι περαστικοί, κάποιος
καπνίζει

Πάει να ξημερώσει, το σκοτάδι
δεν άντεξε

Έχεις και έχω ακόμα ελπίδες.

Από το πληκτρολόγιο ένας ήσυχος ήχος

Σαν που τρίζει του παρόντος η χαλαρή λιθοδομή

Αφήνει επάνω στην οθόνη
έναν ατμοσφαιρικό καημό.

Η πόλη θα ξυπνήσει, οι άνθρωποι

θα τρέχουν στην δουλειά τους

Θα είναι λυπημένος πολύ και
απαρηγόρητος
ο άνεργος.

Απέτυχε ή πέτυχε ο πολιτισμός;
Ποιός να το δει όταν πως τρέχουμε ξεχνάμε

Πως η αγέλη μας εμφύλια βαδίζει και ο ένας
δεν κατανοεί του άλλου

Το φοβερό μαράζι και τον πόνο;

Κι αν γράφω είναι που παρηγοριές ζητάω

Κάτω από το στατικό, με το αμυδρό του φως, πορτατίφ
που πολεμά κι αυτό με την σειρά του

Σε κάποιον χρήσιμο λιγάκι ν’ αποβεί..