Από σύμπτωση οι
λέξεις μου
σκάνε σαν τα πυροτεχνήματα
και ο ξερός τους ήχος
σκάνε σαν τα πυροτεχνήματα
και ο ξερός τους ήχος
τρομάζει της νύχτας
τα τρωκτικά.
Στο παράθυρο που
αγρυπνώ
είσαι το νυσταγμένο μου άστρο.
είσαι το νυσταγμένο μου άστρο.
Φέγγουν τα
μαγουλάκια σου
ωραία ως το απώτατο κρύο πρωί.
ωραία ως το απώτατο κρύο πρωί.
Ηλεκτροκολλούνται οι
πόθοι και το μέταλλό τους
κραταιό και ανοξείδωτο κραυγάζει
σαρκική ελευθερία.
κραταιό και ανοξείδωτο κραυγάζει
σαρκική ελευθερία.
Η επιδερμίδα
αναψοκοκκινισμένη σαν του ρόδου τα βελούδινα πέταλα
αναψοκοκκινισμένη σαν του ρόδου τα βελούδινα πέταλα
τρεμίζει λυρικά
ιστάμενη
στο φως του φεγγαριού.
στο φως του φεγγαριού.
Σου κλέβω ένα φιλί,
είμαι κλέφτης
που αγαπά να σε
λαχταρά και να αφήνει
τον ύπνο απ’ την ζωή του απέξω..
τον ύπνο απ’ την ζωή του απέξω..
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Μα τι ωραία ερωτική εξομολόγηση (θα ήταν)!!!
Ποιητής είσαι;
Ρητορικό είναι το ερώτημα. Την απάντηση την ξέρω.
(Ωραία κι η φωτογραφία... το περιεχόμενο βασικά :-))
Όλα εξομολογήσεις είναι..
Και εμείς κρατούμε το φως που γέρνει κατά την μεριά της αλήθειας μας.
Κάθε κορίτσι που δείχνει την θλιμμένη διστακτική ομορφιά του είναι πάντα όμορφο!
Καλό βράδυ Μαρία!
Δημοσίευση σχολίου