Μου απιστεί το αέρινο
λείπει του αίματος η συλλαβή
η μέρα
είναι βροχερή και κάθε πλάσμα της
μελαγχολεί
ο χειμώνας γεφυρώνει τις αποστάσεις
από τον ουρανό στον Θεό
η γη σαρώνεται από μνήμες και αφρούς
στην κάμαρα που γδύνεται η κοπέλα,
ανάμεσα στους μηρούς
το φωνήεν τόσο τσιρίζει
που του πόθου τα ιδεατά
χρηματιστήρια
πεινούν για δόνηση εμφαντική
η ουτοπία που αγαπώ είναι σαν δόκανο
ιερότητας
ανάμεσα στους αντιμαχόμενους
προέκυψε ανακωχή
φιλί κρασί τραγούδι
θυσιάζονται όλα στον χρόνο
κι εγώ που σ’ αγαπώ μοιράζω τα
επιφωνήματα
στις σελίδες του μύθου για σένα..
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου