Σ’ ένα παλιό όνειρο

Σ’ ένα παλιό όνειρο που όλα 

είναι ακόμη αξεκαθάριστα, φορτώνουν 

πειρατές τον θησαυρό, η θάλασσα

ακύμαντη γελά και το ιστιοφόρο

Ζαλίζεται απ’ τις αντένες των νερών, ελευθέρα

το μεσημέρι καλπάζει
προς του πελάγου το φως

Στο μετέπειτα των ανέμων, η σκέψη

είναι δοκιμασία, στο βάθος
της σιωπής, στην σκιά

κάτω από το αίνιγμα του κεραυνού που θα έρθει,

Συγγενείς μεγάλοι φοίνικες, μετέωροι

μες το τοπίο που πλατειάζει

Μπροστά από την παραλία του ήλιου,

Κι ανάμεσα από τα πιο παράξενα λουλούδια

Εσύ που και τότε με αντικλείδι ξεκλείδωνες

την ασημαντότητα των ημερών κάνοντας με να ξέρω

Ότι θα νικήσεις μια μέρα τις μελαγχολικές στιγμές  που

δεν με πηγαίνουν πουθενά

Παρά μόνο στις αντιρρήσεις για όλα που έχω..