Τελευτώντας..

Κάποιον αγγίζει η αγάπη μου, μπορεί από μακριά

όπως μόνο η ψυχή μου το ξέρει· στις παρυφές

του θείου στερεώματος, κάτω

από το πέπλο τ’ ουρανού-πάντα

η αγάπη έτσι θα είναι:

τρόπος να βγεις απ’ το θνητό, μαχαίρι

να κόψεις τις περιττές σου ορέξεις· οι αιώνες

περνούν και αυτή δεν αλλάζει-

είναι που δεν αλλάζουν οι καρδιές, το μαγικό

καρδιοχτύπι που ανατάσσει το ταπεινό προς το μεγαλειώδες. Ξημερώνει

αργά στο μπαλκόνι μου.

Το φως κεντά την ομίχλη με την εγωιστική λόγχη του.

Θα αρχίσει η μέρα

Με την δροσερή δύναμή της, με τα παιδιά

που θα λένε τα κάλαντα, παραμονή

Πρωτοχρονιάς, χαϊδεύονται όλα από την ελπίδα.

Με το πληκτρολόγιο πάω προς την σιωπή που σαν κινούμενη άμμος με γραπώνει

μην αφήνοντάς με να ονειρευτώ κι άλλο και ένα σχήμα

από εκείνα που ποτέ μου δεν κατανοώ με κάνει

να αναρωτιέμαι τι μπορεί να σβήσει τα λάθη μας και ν’ ανταμώσω που με διαβάζεις εσένα

και γίνονται οι κόσμοι μας ενιαίοι κι ομόκεντροι…

                                                                31.12.2013