Κέρκυρα, μάνα των καημών..

Ένα χωράφι σαν περιφραγμένη θύμηση
ανάσκελο μέσα στον κάμπο της σεμνής Αχαΐας
ευελπιστεί αέρινες σβιλάδες και μια απαλή βροχή
να θρέψει τα παιδιά του.

Ρευστότητα όσο ένα τραγούδι κρατάει
αξιώνεται να ζει παμπάλαια καρποφορία
Χοϊκό.

Στις άκρες του, λεμόνια διώχνουν την αψάδα τ’ ουρανού
Όταν, και το που είσαι και που είμαι, είναι κωμωδία
Τραγική.

Και στο ταξίδι που προχώρησε και έγινε σαν όνειρο στην χώρα των Φαιάκων
Μελάνιασε ο ουρανός και της βροχής τα μαύρα κρόσσια ψυχοβάρυναν
Επάνω μου,
Και μου ‘δωσαν κακιά κι ανείπωτη θλίψη
Όταν που, μακριά σου, ένιωσα ο έρωτας να είναι αερόστατο
που άδειασε.

Κέρκυρα μάνα των καημών, στην βραδινή σου υγρασία
Το θολωμένο μάτι μου κραυγάζει στίχους που δεν πέθαναν ποτέ τους
Μέσα μου,
Και σαν μια ρήση αγγέλου που συγκράτησε ο νους μου μες τα χρόνια
Το βράδυ έπεσε
Και οι σκιές, στο αόρατο των τοίχων θέατρο, σκηνοθετούσαν το παμπάλαιο
Έργο και του Θεού και του κρυφού μου πόνου..

Κέρκυρα 17.1.2018