Τοπίου ο διασκελισμός…

Οι σελίδες που περπατούν μαζί μου ως την αδυσώπητη ώχρα

Του βουνού, και υφαρπάζουν

Ένα κομμάτι ήλιου λίθινο όσο η σιωπή

Του τοπίου, οι σελίδες

Που τρίζουν στις ραφές όπως κρανίο που δεν χωράει άλλα μυστικά και θέλει να εκβάλει

Την Αλήθεια του στον ουδέτερο χρόνο- οι σελίδες αυτές μοιρασμένες

Ανάμεσα στους ανέμους και την απαλή βροχή

Που ντύνει την κάθε πέτρα με ιερά άμφια μοναξιάς κι εγκαρτέρησης, οι σελίδες

Που ψελλίζουν μια προσευχή από κείνες που μου αρέσει να αποστηθίζω

Όταν βραδιάζει και δεν έχω άλλο να προσμένω από το άστρο

Παρά την αγάπη σου, μακρινή κι αυτή σαν κάτι αβέβαιο φως ενός φεγγαριού που μίσεψε για άλλον πλανήτη,

Και ακούγεται από το στερεωμένο ηχείο του ουρανού

Μια γλυκιά μουσική που τρέπει σε φυγή τις πυκνές νυχτερίδες.