Αποκρίνομαι λευκά αλλά η πραγματικότητα θέλει κόκκινα, μαύρα·

Αποκρίνομαι λευκά αλλά η πραγματικότητα
θέλει κόκκινα, μαύρα·
Η διάφανη ερμηνεία μου δεν θα γίνει αποδεκτή στον κόσμο των εγωισμών-
Τόσοι εγωισμοί κι ένα τίποτα συνθέτουν που αντιπαραβάλω
με τα επικά ρόδα του έρωτα που σου έχω.

Κρατά η αγάπη, κρατά η ανάσα μας
σαν ορμή και φούρια των παθών, μες την ακινησία;
Και τα λόγια που λέμε, σεμνά και χτίζοντας ένα κουκούλι που εκεί καταφεύγουμε
έχουνε μια γραμματική καημών, και ούτε σε πλησίασα ούτε κι εσύ αληθινά με πλησιάζεις.

Αντίδωρο που μας αξίζει η αγάπη. Περιχαρακώνουμε
τα πάντα μες τον ευεργετικό της κύκλο- και
ζούμε λίγο ανθρώπινα
σ’ αυτήν την εφιαλτική
σκοτεινή φυλακή μας.