Γελούσε.
"Κατέχω τον ήλιο», μου είπε,
"Πού πας εσύ με τα αλλόκοτα φεγγάρια σου;"
Ξημέρωνε.
Η τροπή της νύχτας, ήτανε καθαρό βασανιστήριο. Ακούστηκε ο θόρυβος
από σπασμένα άστρα.
Για κάπου έφευγα.
Μόνος μου πάντα.
Όπως η ζωή κυλούσε και αυτοδίδακτοι πηγαίναμε να συναντήσουμε
την καθαρή ουτοπία.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου