Ωραία αφορμή μου έδωσε η μέρα:
Άνοιξαν τα ανθάκια τα ματάκια τους και προχωρήσαμε ως τον
κρεμαστό κήπο
της αόρατης Βαβυλώνας.
Κράτησα το χέρι σου, έλαμπες σαν ορυκτός αδάμας που εργάστηκε
επάνω του ο πολυκύμαντος έρωτας.
Τι σημαίνουν οι ώρες όταν δεν μιλάμε, όταν η σιωπή είναι ένας
πύργος απ’ όπου μας πολεμάει η θλίψη;
Και η κακότροπη ανάγκη, που στριμώχνει τις επιθυμίες μας σ’ ένα
αδιέξοδο βήμα
προ μηδενός προσανατολισμού- τι είναι;
Κοντά μου σε νιώθω: τοκίζεις τα αισθήματα και είναι σαν εκείνα
ποτέ να μην έπαψαν
να μας δεσμεύουν..
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου