Νύκτιο…

Ακομπανιαμέντο των ανέμων κι η θάλασσα είναι ένα εδραιωμένο συμπέρασμα

αμετάκλητο.

Είμαστε θνητοί και που λες

Ζούμε ροκανίζοντας μια τοξική αυτοκρατορία θανάτου.

Παράξενα που μιλώ όταν από τον ύπνο κάτι με ξύπνησε

Που δεν μπορώ να εξηγήσω ακόμα.

Περάσαν τόσα χρόνια κι είμαι κι όμως απόλυτος

Όπως μια ξαφνική βροχή, όπως αποβροχάρικος ήλιος.

Συνόδεψε άτσαλο κύμα την ζωή μου και με πόνεσε σε όλα ο βιοπορισμός.

Αφήνω το φεγγάρι να γεμίζει αργυρές υποσχέσεις την επιδερμίδα μου, κομίζοντας

Την άκαμπτη θέληση του ουρανού..

                                                                5.6.2017