Της εικόνας αυτό…

Γράφω στο νερό,

όλος ο κόπος μου περαστικός,

πουθενά δεν καταχωρούνται

τα γραμμένα μου,

ο αέρας εισχωρεί μέσα τους τα φουσκώνει

όπως μια τρόμπα ποδηλάτου φουσκώνει ένα παιδικό μεγάλο μπαλόνι.

Η σιωπή έχει εμφάνιση ηφαιστείου-

στα έγκατά της δουλεύουν οι μεγάλοι θυμοί· αναρωτιέμαι

πόσες αγρύπνιες πέρασα για να την μάθω- αλλά

και μήπως αποστηθίζεται

μια σκιά,

μια ιδέα που τείνει να σε εγκλωβίσει στο σπλάχνο της; Είδα

να γέρνουν κατά την στεριά τα γερασμένα αρμυρίκια-

η πνοή της θαλάσσης τα σκουντά σαν να τα μαλώνει-

σ’ όλη την παραλία το απόγευμα είναι μελαγχολικό·

το ποίημα είναι μελαγχολικό και έρπει προς τον κοντινό λοφίσκο όπου μια αντήχηση φωνής κραδαίνει σπάθα χρυσοποίκιλτη..