Επίτηδες άνεμος κι επίτηδες συννεφιά,
χαμηλά παρασέρνουν την όραση,
στο κενό του θανάτου.
Μελαγχολικό απόγευμα,
ρίζα της σκέψης, ανοίγεται
σαν ένα άνθος υποσχετικό,
και ρέπει
την σιωπή προς την θάλασσα.
Ιούνιο γινάτι, ατελέσφορο, καθηλώνει
την ευδία
στο πρίμο ομοιοκατάληκτο φωνήεν των νοσταλγιών.
Στο σημείο όπου και που είμαστε απουσιάζουμε και που
παριστάμεθα απόντες όλοι μας σφυρίζουμε
για όλα αδιάφορα.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου