Περιουσία μου το άρωμα των λουλουδιών και γι αυτό
αψιμαχώ με τον άνεμο- α βρε μπερμπάντη,
Μισθωμένα ηλιοβασιλέματα να γευτώ απέθαντο ήλιο
Κι ένα μπαλκόνι βορινό που δέεται
σ' έναν θεό που έχω ξεχάσει
σ' έναν θεό που έχω ξεχάσει
Απόλαυσε αίσθησή μου το θάρρος
της ηλιαχτίδας, απόλαυσε
Και, όταν σκοτεινιάσει
γράψε το πυρ το γαληνό που φτιάχνει
ένα νυφικό σεντόνι
ως την θάλασσα
κι ως τον ασύνορο ορίζοντα..
ένα νυφικό σεντόνι
ως την θάλασσα
κι ως τον ασύνορο ορίζοντα..
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
η αθανασία
είναι μια νόθα κόρη
της ματαιότητας· .......ΣΠ
...κι αν είσαι στη Ροδο,
ρόδινες να είναι οι ώρες σου!
Χθες βράδυ γυρίσαμε από Βιρτζίνια... Ίδιοι, και κατακουρασμένοι...
Έστειλα, τελικά, μέσω του τεχνικού μου το πόνημα... ελπίζω να μη το ...κουνάνε τα υπερατλαντικά κύματα και να βγει ζαλισμένο...
Πάντα με την αγάπη μας, χαιρετισμούς,
Υιώτα και Δημήτρης
Πολύ ωραίο Στρατή !!!
Ευχαριστούμε !!!
Καλό απογευματάκι !!!
Δημοσίευση σχολίου