Ένα σημάδι που λιώνει μες τα σύννεφα, ένα μακρινό δάκρυ
Που αγαπά την τελειότητα της μουσικής και την αλήθεια
Της απαλής μέρας.
Νερό διάφανο
σαν οι προθέσεις ενός γλάρου
Που αλαφροπετά ζυγίζοντας τον στοχασμό του κι άλλο, κι άλλο..
Το μελάνι ποτέ δεν με συγχωρεί.
Με ζώνει με αδυσώπητες χειροβομβίδες που σκάζουν τινάζοντας
Την μηδαμινή μου υπόσταση στον αέρα…
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
Ο τίτλος σου τα λέει όλα Στρατή, όπως πάντα μοναδικό!
Την καλησπέρα μου!
Εσένα το μελάνι
σε πυροδοτεί με στοχασμούς
κι είναι η τροφός σου...η σάρκα σου!!!!
Καλημέρα ποιητή μου
Καλησπέρα Έλενα-
σ'ευχαριστώ πολύ!
Ελένη
χαίρομαι για τις τολμηρές σου απόπειρες στην γραφή.
Να ξέρεις πώς τις παρακολουθώ.
Είσαι μοναδική!
Δημοσίευση σχολίου