Γυαλίζει
η ταξιαρχία των φυλλωμάτων και τα δέντρα ζουν
την
ντροπαλή εποχή τους
κάτω
απ’ τις διαταγές του Δεκεμβρίου.
Για
τα πολλά προβλήματα του καθενός μόνο μια λύση υπάρχει
να
κάνει το κουράγιο σημαία του. Α και
να
πάρει απόφαση πιο τολμηρή και να αψηφήσει
την
γνώμη των κρατούντων και να εναντιωθεί. Αλλά πού
βρίσκεις
πια ανθρώπους τόσο αυθεντικούς ως προς το θάρρος; Αυτοί
ξέρουν
να δένουν τα παπούτσια τους και σαν αγέλη υποταγμένη να υποχωρούν
δίνοντας
κι άλλη όρεξη να επεκταθεί επάνω τους η εξουσία των κυβερνόντων.
Τόσο
που πια προβληματίζομαι και αποκτώ καβούκι κι από μέσα του κοιτώ
τον
κόσμο σαν μονήρης σε κελί που είναι το δικό μου κι όμως δεν υπάρχει..
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Υπάρχουν ακόμα στέκια με ανθρώπους Στρατή μου. Έχω δε την αμυδρή εντύπωση, πως όσο πάνε και πληθαίνουν... Ίσως να είναι προσωπική μου ανάγκη να το βλέπω έτσι, μα απ' αυτό πιάνομαι για να μη παρασυρθώ απ' το ρέμα (ή το ρεύμα).
Καλό βράδυ!
Μπορεί και να έχεις δίκιο Μαρία..
αλλά είναι και η θλιβερές περιπτώσεις γύρω μας εκείνων που δεν έχουν πια επάνω τους ούτε ανθρωπιά ούτε αξία..
την καλημέρα μου!
Δημοσίευση σχολίου