Ω! Φρανσουά μικρή γαλλίδα, κοριτσάκι
μου
Που μ’ άρεσες σε ένα μικρό μπαράκι
της Σικίνου
Χαμηλωμένο φως ροζέ ρομαντικό
Οι Rolling Stones να εξουσιάζουν
Χαμογελούσες
Ήσουν όμορφη
Σαν την πιο αινιγματική όψη του
φεγγαριού
Σε μια πανσέληνο Αυγούστου-
Εγώ
Είχα ξεφύγει από την στράτευση με μόνη
Άδεια την μπαγιάτική μου αγανάκτηση,
την βαρεμάρα
Ρούχα απαίσια στρατιωτικά
Σταθμός Λαρίσης τέσσερις η ώρα
Στις έντεκα κυνηγητό με κάποια
καρακόλια στην πλατεία Βικτωρίας
Άπιαστος, άπιαστος λοιπόν
Ακόμα-
Με την ψυχή στα δόντια την ζωή μου
πήγαινα
Έτσι λοιπόν –αλήτης για τη γνώμη του
μπαμπά μου
Οι πιο πολλοί μια αναγούλα για τον
ντελικάτο οργανισμό μου
Απόψε ‘’Καληνύχτα!’’ σ’ όσους
ξενυχτάνε!
Εγώ ελευθερεύω
Κυρτός!
26. 09.’ 82
Αυλίδα
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
ωδή
στη γυναίκα που χαράς στιγμές χαρίζει
στο αντράκι που άντρας γίνεται
στον άπιαστο που άπιαστος παραμένει όσο ελευθερεύει - τι και αν κυρτός...
Κύριέ μου σαν ξενυχτάς φωτίζεις τον ουρανό με στίχους-αστέρια
Κύριέ μου σαν ξενυχτάς φωτίζεις τον ουρανό με στίχους-αστέρια... ΒΔ
... το μουντό ουρανό... θα συμπληρώνα, για μένα....
Χαιρετισμούς Στρατή μου,
Υιώτα
αστοριανή, ΝΥ
Βίκυ όταν γράφτηκε αυτό το ποίημα ήμουν 21 χρονών, φαντάρος –την είχαμε κοπανήσει από την Αυλίδα κάτι αλητόπαιδα και ήρθαμε στην Αθήνα, βράδυ, πήγαμε σ’ένα μπαράκι, τρελόπαιδα μιας ηλικίας που κάνει ζημιές..
Το είχα ξεχάσει και όταν το θυμήθηκα, έβαλα την κόρη μου την Μυρσίνη να το ανασύρει από τα χειρόγραφά μου που φυλάει και να πάρει την θέση του ανάμεσα στα γραμμένα μου. Νομίζω δικαιωματικά.
Είναι τόσο αληθινό όσο και εκείνες οι μακρινές εποχές της νιότης μου που ήθελε αταξίες..
Καλό βράδυ να έχεις!
Υιώτα
Από πολύ μακρινό ουρανό ήρθαν αυτοί οι στίχοι..
Φιλί στην ξενιτιά..
Δημοσίευση σχολίου