Τω ήρι αρχομένω,- ώ γλώσσα
μου
Ως εμεγαλύνθης
Πατρώο αίμα φιλάς
Μυούμαι στην φωτεινή αξία σου
Το φως διευκρινίζει τις ανταύγειες
των λέξεων
Ο ήλιος σπαθίζει πάνω στην
φιλολογική κομπορρημοσύνη
Αποστράφηκα ό,τι δεν ήταν
αληθινό
Είμαι λαϊκή διάπυρη μάζα
Είμαι φωνήεν γάργαρο
Αγαπώ την τάξη που ανατρέπεται
Σπιτάκι μου φτωχό, στην
θαλπωρή σου μάζεψα μυριάδες όνειρα
Κι ήπια των νεφών την ρακόμελη
στάλα
Κοιτώ τον ουρανό και κερδίζω
νέα σελήνη
Δίκιο που έχει ο φίλος μου ο
Χαρίλαος!
Πυροβολώ στην ερημιά και με
λαβώνουνε τα ίδια μου σκάγια..
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
όμορφο... και αφού έχει δίκιο κι ο φίλος ... ο Χαρίλαος.. μια χαρά...
Να είσαι καλά Παρασκευή!
Τούτη την Κυριακή που σε καλημερίζω..
Πέρασε η ώρα, γι' αυτό,
καλό απόγευμα, πιά, Στρατή!
Αφού και η αναγνώστριά σου, η Κα Μαλούχου, συμφωνεί μαζί σου, ότι έχω... δίκιο, σε μένα δε μένει παρά να σας ευχαριστήσω και τους δυό!
Χαρίλαος
καλό μεσημέρι , φίλε! Στρατή!
:)
Δημοσίευση σχολίου