Στήσε αυτί- άκου: το ποίημα

Το βράδυ η ζωή μαζεύεται με προφυλάξεις

μες τα σπίτια και ανάβει

το φως που κάνει τα πράγματα κατανοητά.

Πολλές λέξεις μπερδεύονται με την νύστα

και μόνο ένα φεγγάρι ελεεί την γυμνότητα των δέντρων

του χειμώνα και των οφθαλμών.

Ανέκαθεν πόνταρα στην απώλεια.

Μπορεί και να μην πιστεύω στην τύχη.

Η γραφή υπερνικά τα εμπόδια αλλά όμως

μια τελεία κάποτε φτάνει να βαφτεί η σκέψη μελαγχολική.

Στα πλήκτρα μένει μια αγκύλωση που συντηρεί κι η μοναξιά μου.

Όλα τα όνειρα είναι βαριά και δύσπεπτα.

Μπορεί να φτάνεις στην αφετηρία μα οι δρομείς

ξεκίνησαν πολύ πρωτύτερα και σ’ αγνοούνε.

Στήσε αυτί- άκου: το ποίημα

βελάζει σαν αμνός που για τα κρίματά σου

θα θανατωθεί..