Από μια συλλαβή του δάσους
καταλαβαίνω την αλήθεια των δέντρων.
Γυμνή συλλαβή, σαν φθόγγος
ακουστός μες την παλίρροια που νίκησε όλα τα πλάτη.
Φεύγει η νύχτα, υποχωρεί και
η μέρα
Τρίζει μες την θαμπάδα του
ουρανού ενώ
Πάνω στο λαγαρό χορτάρι
η πάχνη απλώνεται
σαν ένα σπέρμα που πριμοδοτεί
την γη με ευγονία.
Η σπείρα του αέρα φλομώνει τις
φιστικιές καθώς ξετυλίγεται
Όλο και προς τα πάνω για
Να τεντώσει το σεντόνι του λόγου
ως την απώτατη άποψη
Που έχει λυρικές ευθύνες.
Γαυγίζει ένα σκυλί, η λίθινη
μοίρα
Της όχθης γύρω απ’ την λίμνη
δευτερώνει
Τις λιανές καλαμιές
Που γέρασαν πια να κοιτάνε.
Δίνει μια συναυλία ακαταλαβίστικη
το περίχαρο νέο νερό.
Εισχωρεί μες τον νου μου που
πλάθει την ζύμη κάθε αισιοδοξίας..
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου