Κι η ποίηση ας σταθεί στο ύψος των περιστάσεων-

Ταξιδεύω μες τις αντανακλάσεις.

Το λέγειν της μέρας είναι αγωγή που ποτίζει ευρυμάθεια τα γαρίφαλα.

Η μαντζουράνα της γιαγιάς μου μ’ ανταμώνει..

Κουβαλώ υλικές συμπόνιες που με ξεπερνούν

-δεν τις ανάγνωσα ακόμη.

Πίσω απ’ το τζάμι που κοιτώ και είναι ευδόκιμες οι ταξιαρχίες των ρόδων.

Φορώ την ψυχή μου αλλιώς.

Βραχμάνος που ξέρει πως κοντά θα πεθάνει.

Αν λείψω στην μέρα των γιασεμιών ας με υμνήσουν οι νύχτες που αγάπησα

Στεφανωμένες μ’ αργυρό φεγγάρι.. Κι η ποίηση

ας σταθεί στο ύψος των περιστάσεων-

Ξορκίζοντας την ανομία του κόσμου..