Οχτώ μέρες δέκα μέρες..
Μπορεί με μια μυστικότητα που
μέσα σ’ αυτές
Κατοικώ την θλίψη μου σαν ένα
κουρελιασμένο τσαντίρι
Που το ταλαιπωρεί ο βοριάς.
Αυτός που είμαι είναι εαυτός
αναζήτησης
Πουθενά δεν κατέληξα που να
είδα τον ήλιο.
Μπορεί και το σκοτάδι να ‘χει
την δική του άγονη προοπτική.
Γράφω συσπειρωμένος σαν το
πιεσμένο ελατήριο
Που αν αφεθεί θα σκίσει τον
αέρα με ταχύτητες ελευθερίας.
Πίνω πικρό καφέ και
κουβεντιάζω με τον κόσμο που απελπίζεται.
Απ’ τα λόγια του βγάζω
οξύτητες λέξεων
Και τις φορτώνω στο δαιμόνιο
ποίημα.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου