Θα ζήσω ευτελίζοντας την σκηνοθεσία του τάφου μου.

Το ατσάλι του ήλιου πυρπολεί την κακεντρέχεια του σύννεφου.

Ο αέρας βελάζει. Ο Θεός ανθίσταται στα ανθρώπινα ήθη.

Η γνώμη μου είναι μια αδόκιμη ελπίδα κατασπαταλημένη.

Πικραίνω- όσο μεγαλώνω πικραίνω.

Η ποίηση δεν μου φτάνει- ποτέ δεν μου έφτανε.

Θέλω μια ιαχή κεραυνού να σωπάσω τα μέσα μου πάθη.

Εντολοδόχος μιας αναπότρεπτης νηφαλιότητας του ουρανού

Ζω με ιδέες φλογερές που κατακρημνίζουν τα σύνολα

της θλίψης. Ανθίσταμαι.

Ξέρω πού θα βολευτεί η μανία μου και τι και πάλι με καταδιώκει.

Ας με ερμηνεύσει η μοίρα κατά πώς θέλω μονάχα εγώ.

Δεν θα παραδοθώ σε κανένα ανώνυμο χάος.

Θα ζήσω ευτελίζοντας την σκηνοθεσία του τάφου μου.

Ισορροπώντας ανάμεσα σε προόδους που θωπεύουν την άλγεβρα των λέξεων..