Τώρα στον νου μου σε κρατώ σαν αύρα

Μια λεβάντα, περιώνυμο

άρωμα φρέσκιας θάλασσας

ανηφορίζοντας για μιαν αγάπη

στα σοκάκια που άλλοτε τριγύριζα παιδί  

τώρα τα τρώει ο ήλιος και η νοσταλγία μου.

                           Μ’ ένα τάλιρο ήρθα  

                           φτωχός των φτωχών   
                           και συνέβηκε σε ύψος μπροστά μου η αυλή

                           με τις καυτερές βοκαμβίλιες

Το ρόπτρο στην εξώπορτα, ο ήσυχος ήχος

του νερού στο ρυάκι.

              Ανέβηκα στην πάνω γειτονιά, εκεί που σ’ ήξερα

              να με κοιτάς με τα όμορφα μάτια

              να ακούω το λαούτο των ανέμων.

Στον παλιό καφενέ απέξω

πούλια που βρόνταγαν από το τάβλι του Μηνά και του Λευτέρη

γκαζόζες δροσερές και τσίριγμα του κότσυφα

Αυγούστου παλαιόθεν γαλάζιου.

                       Η Λέσβος αναγάλλιαζε κόρη του Αιγαίου.

Θυμούμαι την αξίνα που έσκαβε την γη απέναντι

μες το χωράφι ο μπάρμπα-Λιας

και πιο πολύ την άλλη που κεντούσε την καρδιά μου.

        Τα μάτια σου που έδεναν

         κόμπο την φωνή..

Ζούσα για να μην ζω και μόνο που έπλεα

μες την γαλήνη τους, ήμουν

σαν ναυαγός που σώθηκε η τρομαγμένη του ανάσα.

                  Τώρα στον νου μου σε κρατώ σαν αύρα που αφήνει

                  την εύοσμη παλίρροιά της μέσα μου.

Ακόμα ο έρωτας κρατεί.

Ακόμα η εξουσία του φιλιού σου στέκεται.

Ακόμα διαρκεί και διαρκεί το ποίημα..