Η φωτιά είναι πάθος στρογγυλό.

Η φωτιά είναι πάθος στρογγυλό. Δεν ερμηνεύεται

Με λογικές που ξέρουν να λογαριάζουν ανθρώπινα- η φωτιά

Είναι έρωτας που τρώει την ύλη.

Πάντοτε ζούσα αγνά- δει είχα να μοιράσω

Ούτε ψωμί ούτε κρασί- πορευόμουνα

Φτωχός των φτωχώνε.

Και ήθελα να τραγουδώ όπως ο λιλιπούτειος κοκκινολαίμης έκανε

Ανέμελος και όχι θορυβώδης.

Εκεί αρχίζει το ποίημα μου, μες την λιτή ευανάγνωστη σιωπή, την ώρα

Που τα φεγγάρια κομίζουν δημητριακά δώρα και οι σκιές

Ανταμώνουν το υποκείμενο μιας τραγωδίας που ακόμα κρατεί.

Είμαι αληθινός σαν αεράκι που χαϊδεύει πρωί πρωί το πρόσωπό σου όταν περπατάς

Ανάμεσα στα δέντρα που δεν γέρασαν μόνο ψηλώνουν και σε υπερασπίζονται

Λυπημένε μου μάγε!