Ελαφριά πατούν τα φεγγάρια μέσα στον κήπο μου

Ελαφριά πατούν τα φεγγάρια μέσα στον κήπο μου και τα σύννεφα

σπρώχνουν την νύχτα κατά του ουρανού τον γκρεμό.

        Σκέψεις χελιδόνια ψαλιδίζουν την αντίρρηση- ο χρόνος       
πανταχόθεν πεθαίνει

                  Αθώα τα κυπαρίσσια υπογράφουν την νεκρική συνταγή.

Γυμνάζονται στην σιωπή τα ποιήματα,     
όπως και να τα πω έχουνε μάζα διάπυρη.

                        Κανοναρχούν τινάζοντας τον αφρό τους κάτω από τα γκέμια τα άλογα της φαντασίας μου που ρέπει 
προς ένα ωφέλιμο χάος.

             Φωτισμένα εξαίσια τα κάστρα χάνονται στον ουρανό όπως

στην Μήθυμνα ή στον Πλαταμώνα

             Να περνώ και να ξύνουν την απώτατη μάντρα των επουρανίων.

                     Εκεί να χάνομαι που η βροντή μιας λέξης σταυρώνει το ξίφος της 
με τον θάνατο που αναιρείται και αποδοκιμάζει την σιγουριά των κρατούντων.

          Εκεί που είμαι λαύρος ρήτορας κι εγώ 

που επιστρατεύω όλη την πειθώ που έχω..