Οι ποιητές ξέρουν…

Πιστολιές αγριεύουν στην νύχτα τον ύπνο του φεγγαριού.

Οι ιεροφάντες κοιμήθηκαν πλάι στο ρέμα που παφλάζει.

Της σκηνής ο αντίλαλος πριν λήξει το φαρμάκι κάθε τραγωδίας.

Αργυρά πατουσάκια πάνω στην άμμο του γιαλού που θεοποιεί την ησυχία.

Πατρίδα λυπημένη, πατρίδα ταλαίπωρη, πατρίδα ορφανή.

Ένας ύμνος από στόματα αόρατα θανόντων

Βαφτίζει αθάνατη την μνήμη των σωμάτων.

Νικά ο πλουραλισμός των ψυχών.

Αυτό που εσύ είσαι κανείς δεν το ξέρει-

Γιατί εσύ είσαι μια φλόγα που παρακινεί την φωνή να γεννηθεί.

Εμπιστοσύνη στους ήρωες που αντέχουν την Αλήθεια.

Μες την βροχή ακούμε προσεκτικά το τηλεγράφημα της καρδιάς.

Ολόκληρος είσαι ο κόσμος και μες τα μπράτσα σου οι φλέβες της ζωής και της δύναμης

Ξυπνούν το ουράνιο Πνεύμα της Δημιουργίας.