Μου στάθηκαν τα λόγια. Σαν ιερουργία τα ζω

Από το βάθος που είμαι

της κάμαρας σαν δύτης που του κοραλλιού τον αναστάτωσε η γυαλάδα

μιας παρομοίωσης την ανυπόταχτη λάμψη ζητώ και με κεντάει

ο ήλιος

σαν πόνος.

Γιατί κι η μέρα προχωρεί με το φως της

μες τον Δεκέμβριο και είναι το κρύο

κλειδί που ανοίγει θύρες της εγρήγορσης.

Δώρα με φίλεψε ο ουρανός.

Έτυχε μέρα Κυριακή κι από νωρίς σηκώθηκα

διαβάζοντας δίπλα στο πορτατίφ στίχους να δρέψω:-

τίποτα γλαφυρό που να ευφραίνει

τον ουρανίσκο όπως το κρασί

που με το δείπνο όμορφα ρέει..

Και η παρέα

γελώντας σαν μια χαραμάδα άνοιξε

στην μελαγχολία των ημερών- αφού

δύσκολος στίβος είναι η ζωή.

Να το μέλημα που έχω..

Κρατώ κρυφά τα μυστικά μου

και γράφω μουσικές άκαιρες που όμως

συνθλίβουνε της θλίψης την αντίθεση.

Μου στάθηκαν τα λόγια. Σαν ιερουργία τα ζω

που καθηλώνει κι εύληπτη κάνει

την σκέψη που ανθίζει μες τις δύσκολες σελίδες..

Λοιπόν χαρισάμενου κόσμου οι ουσίες

φιλοσοφικές και βαριές κρατώντας

το ακομπανιαμέντο πριν ο άνεμος

χαράξει νυν το αποτύπωμά του πάνω

στην άμμο την γλαυκή.

Έτσι συλλάβισα την λιλιπούτεια ιδέα

που γονιμοποίησε την άπεφθη περγαμηνή.

Έτσι ονειρεύτηκα και έγινε κατανοητός μου ο κόσμος.

Μεγάλωσα πίνοντας γάλα κραταιό

και με κανάκεψε σιγανοτραγουδώντας τα σμυρναίικα

η δόλια  η μάνα μου..