δεν ξέρω τι λένε οι ποιητές

Δεν ξέρω πού είναι τα χρώματα ευεργεσία ψυχής δεν ξέρω

τι λένε οι ποιητές όταν σωπαίνει το φεγγάρι

Η κλονισμένη κοινωνία πώς τους αποδέχεται, τι

Αφομοιώνει απ’ τα λόγια τους, γιατί

Ακούγονται, όταν σωπαίνουν, οι καμπάνες

Ποιά αυγή μηνάνε ή

ποιόν όλεθρο προμηνύουν- κάτι

Πριν γίνουνε ακατάληπτοι οι χρησμοί

Και βουλοκέρι αλήθειας σκεπάσει τα λεχθέντα της νύχτας.

Δεν ξέρω και ξέρω.

Αλλά αποσιωπώ την αλήθεια μου, ζω

με μικρά μυστικά

Και με μεγάλα φανερά μυθεύματα.

Δεν μπορώ να σκαρώσω ένα ταξίδι απλοϊκό, πάντα

με κυνηγάνε παρείσακτες σκέψεις

Ενός άστρου που σβήνει.

Μπορεί

Γιατί εννόησα την κούραση των υλικών, μπορεί

Γιατί διάβασα μες στην γαλήνη
την ευωχία των φυτών- και είδα

Πώς σκηνοθετεί ο κόσμος την κάθε σελίδα του, πώς

Γράφονται οι ανάγκες του λαού μες της μέρας 

το πέρασμα- και γιατί

Όταν σε πολεμούν ξέρεις

να σέβεσαι το δύσκολό σου αλφαβητάρι.