Πέρα απ’ τις αλέες ο ήλιος
χλιμιντρά και πεθαίνει.
Δένεται με τον εγωιστικό του
λώρο το ηλιοβασίλεμα.
Η τάξη των σπιτιών
διασαλεύεται και μορφάζει
Όπως πλησιάζει η νύχτα.
Βρέχει πυκνά και τελεσίδικα.
Φονιάδες υγροί που δεν
λυπούνται κανέναν
Οι νεροσταγόνες χτυπούν πάνω
στον τσίγκο της αυλής.
Το κυπαρίσσι γέρνει κατά των
νοτιά.
Κλέβει το χρώμα μου και
καυτηριάζει την σιωπή των κοιμητηρίων..
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
* ... Θέλω να εξοστρακίσω στο όνομα της δημοκρατίας, στο όνομα της ψυχής που θέλει να ζήσει λευκά και της ταιριάζουν οι πολλές αθωότητες. Ας είναι ρηξικέλευθα τα στιχάκια μου κι ας τολμήσει να υιοθετήσει μιαν προσήλωση στο μη ταπεινό η εποχή. Ας έρθουν οι ποιητικοί άνεμοι απολυμαντικοί να σαρώσουν το σκέλεθρο σώμα μιας αρρωστημένης κάστας σαλτιμπάγκων του φαιδρού που ξεπουλούν τα πάντα γιατί γι αυτούς τίποτα πια δεν είναι πατρίδα.. Σ.Π 27.11.2011 *
Μετώπη,
και συνέχεια,
σκέψη-αστραπόβροντη!
ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ ΠΟΛΛΑ,
με κέρδισες.
Υιώτα
αστοριανή, ΝΥ
Αστοριανή
τέτοιους στίχους θα παρέθετε μόνον κάποιος που αγαπά πολύ την ποίησή μου!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΥΙΩΤΑ!
κι εσύ με έχεις κερδίσει..
με χίλιους τρόπουςε έτσι κι αλλιώς..
Δημοσίευση σχολίου