Είναι η φωνή της γης όταν η
βροχή πέφτει ανέμελη πάνω στο χώμα και γίνεται μια λάσπη φαιδρή και τιποτένια.
Τα δέντρα μιμούνται την
νύχτα, ο άνεμος σκουντά τις κορφές τους.
Πέφτουν επάνω στα λερά
πεζοδρόμια κίτρινα φύλλα.
Ένα σάλιο υγρασίας έρπει
επάνω σε κάθε κορμό.
Νωχελικές σκέψεις συναντούν
τις αεικίνητες νυχτερίδες.
Ο δραγουμάνος των άστρων
φλερτάρει με το αργυρό φεγγάρι
Κι η νύχτα είναι τότε πιο
γλυκιά.
Τότε που κι εγώ σ’ αγαπώ και
σε ζω στην καρδιά μου..
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου